Juan Agustin David Llosa
My memories are stuck in the white part of your eyes
23/01 > 30/03/2025

Voor de Centrale |vitrine presenteert Juan Agustin David Llosa een installatie die tekst en beeldhouwwerk in keramiek, gips en staal combineert. Elk element is zorgvuldig gevormd en geselecteerd om een dromerig landschap te vormen. Agustin speelt met contrasterende geometrische lijnen en organische vormen en herinnert zowel aan vergeten steden als aan de lichamen die er ronddolen. Het oog kan zwerven tussen vormen en schaduwen, dwalen tussen woorden en witte ruimtes.

De kunstenaar tekent denkbeeldige lijnen in de vitrine als op een blanco pagina. Het gedicht “My memories are stuck in the white part of your eyes” roept herinneringen op aan verloren voorwerpen, plaatsen die vastzitten tussen dromen en herinnering, versteend in de leegte van de tijd.

Juan Agustin David Llosa (1998, Mendoza, Argentinië) woont en werkt in Brussel. Hij studeerde in 2024 af met een master in Beeldhouwkunst en Kunst in de Ruimte aan de Académie royale des Beaux-Arts in Brussel. Hij behaalde eveneens een bachelorsdiploma Illustratie en Boekkunst aan de Ecole Supérieure des Arts Saint-Luc.

De kunstenaar wil graag het atelier L’OscilloBat bedanken voor hun hulp bij het maken van de sculpturen.

Voor de Centrale | vitrine stelt Gladys Sauvage onze relatie met ambachten en ons vermogen om te creëren in vraag, via een performatieve en evoluerende installatie. Een paar straten verwijderd van de Grote Markt, de bakermat van het kantklossen, creëert zij in de vitrine een kloskant, naar het voorbeeld van de Brusselse kantwerksters.

Aan het einde van de 19e eeuw speelden de kantwerksters nog met hun klosjes in de Brusselse etalages. Het industriële tijdperk, gevolgd door de automatisering, heeft dit ambacht bijna overbodig gemaakt. Niet langer winstgevend genoeg, zijn de kantwerksters verdwenen.

Gladys Sauvage bouwt haar kantweefgetouw speciaal voor de etalage van de Centrale | vitrine. Het ontwerpen en bouwen van haar werkinstrument is voor de kunstenaar een manier om zich deze knowhow opnieuw toe te eigenen. Ze wordt één met haar kantweefgetouw, als een verlengstuk van haar handen. Door deze ouderwetse en langzame techniek stelt Gladys Sauvage het concept van massaproductie en winstgevendheid in vraag.

Het kantwerk of mycelium verspreidt zich in de vitrine. De kunstenaar zal er in real time werken op volgende momenten: 19 en 20 september, 9, 10, 11, 12 en 13 oktober en 13, 14, 15, 16 en 17 november 2024.

Gladys Sauvage (1995, FR), woont en werkt in Frankrijk.

Gladys Sauvage studeerde in 2020 af met een Master in Tapisserie en Textielkunst aan de Académie royale des Beaux-arts de Bruxelles. Ze heeft ook het certificaat van modeontwerpster behaald aan het Atelier Chardon Savard in Nantes. Kantklossen is de kern van haar artistieke praktijk.

Met de steun van de Federatie Wallonië-Brussel

De Centrale presenteert de tentoonstelling ACCUMULATOR van Maren Dubnick in Centrale | vitrine (04.04 > 01.09.2024).

Op een moment dat de Centrale een grote transformatie van haar tentoonstellings- en publieke ruimtes ondergaat en haar nieuwe identiteit bevestigt, reactiveren Maren Dubnick (beeldend kunstenares) en Clémentine Davin (curator) de oorspronkelijke functie van de site met als doel een sociaal en historisch inzicht te bieden in het kunstcentrum, ooit de 1ste elektriciteitscentrale van de stad Brussel. Door middel van een installatie in de Centrale| vitrine werpt het duo een blik op het veranderende gebruik van elektriciteit en de impact ervan op de hedendaagse samenleving, waardoor een metaforische link wordt gelegd tussen het verleden en de toekomst van de Centrale.

Het kunstenaar-curator

Maren Dubnick, beeldend kunstenares & Clémentine Davin, kunsthistoricus en kunstcriticus, ontmoetten elkaar in 2018 in Brussel. Sindsdien werken ze regelmatig samen aan de ontwikkeling van hun respectievelijke projecten, en meer specifiek aan kwesties met betrekking tot bemiddeling en de plaats van kunst in de samenleving. Ze hebben veel gemeenschappelijke zorgen, maar bovenal delen ze een grote interesse in artistieke samenwerkingsverbanden die gericht zijn op het democratiseren van kunst. In 2021 werken ze samen aan een residentie-laboratoriumproject getiteld “Axis-Mundi de l’ancrage au Monde”, gesteund door de Fédération Wallonie-Bruxelles in het kader van haar projectoproep Un Futur pour la Culture 2021-22.

Maren DUBNICK (°1972, BE/DE) gebruikt stapel- en wikkelstrategieën om onze relatie met tijd in vraag te stellen. Als een voorstelling van oneindigheid is haar praktijk gebaseerd op een repetitief, zelfs meditatief proces dat zowel beheersing als geduld vereist.

Clémentine DAVIN (°1985, FR) werkt al vele jaren samen met kunstenaars en neemt actief deel aan hun tentoonstellingen en projecten. Ze levert ook regelmatig bijdragen aan de kunsttijdschriften l’art même en Flux News en is sinds 2022 bestuurslid van de Fédération des Arts Plastiques (FAP).

Met de steun van de Federatie Wallonië-Brussel

De CENTRALE presenteert de tentoonstelling ”From the ground, with love’‘ van Antoinette d’Ansembourg in CENTRALE | vitrine (23.11.2023 > 17.03.2024).

Voor de tijdloze vreemdheid die de installaties van Antoinette d’Ansembourg uitstralen, wordt de kunstenares geïnspireerd door het grondgebied van de stad, waar dagelijks nieuwe bouwwerven opduiken waarbij gebouwen worden opengereten en straten worden uitgegraven om de boven- of ondergrondse netwerken van leidingen bloot te leggen die de stad als een levend wezen voorzien van hun vloeistoffen of elektrische stroom. In deze gebieden die niet toegankelijk zijn voor het publiek en die een onzekere tijdsduur hebben, merkt ze de verbanden op tussen puin en planten die het vermogen hebben om in vijandige omgevingen te groeien. Ze is gevoelig voor deze veranderingen in de aard van wezens en dingen, voor hun transgene potentieel. Een “confrontatie tussen de menselijke constructie en de ontwikkeling van de natuur”, die de kunstenares bevraagt in de constructie zelf van haar installaties, waar onuitsprekelijke mutaties worden gevormd en onnatuurlijke organismen worden geboren, als gevolg van de onwaarschijnlijke combinatie van het levende en het afval.

Met de steun van de Federatie Wallonië-Brussel

Foto © Harold Lechien

De artistieke praktijk van Antoine Waterkeyn omvat het voortdurend schrijven en herschrijven van plots en narratieve constructies. Hij speelt met archetypes en personages uit bekende romans en ons collectief geheugen. In al zijn werken wordt het verhaal bewust opengelaten voor interpretatie.

Voor zijn tentoonstelling in CENTRALE | vitrine stelt Antoine Waterkeyn een installatie van meer dan levensgrote geschilderde figuren voor. De kunstenaar laat zich inspireren door de monsterlijke figuur in Michail Boelgakovs Hondehart en het Hof der Wonderen (La Cour des miracles) in Victor Hugo’s Notre-Dame de Paris. Op basis van deze verhalen stelt Waterkeyn zich een Eurovisiewedstrijd voor intellectuelen voor, met de laureaten van een atypische, weinig bekroonde categorie: een verzameling antihelden en slechteriken uit de populaire cultuur.

Zo neemt de kunstenaar ons mee terug naar de gemarginaliseerde figuren van het Hof der Wonderen in de middeleeuwen: bedelaars, criminelen, vagebonden die zich in de straten van Parijs voordoen als hulpbehoevenden om voorbijgangers te misleiden. Als door een wonder beginnen ze bij het vallen van de avond weer normaal te stappen en kunnen ze opnieuw zien of hun ledematen normaal gebruiken.

Door deze legendarische personages samen te brengen, brengt Antoine Waterkeyn hulde aan de antihelden van zijn collectie. Zo houdt de kunstenaar de voorbijgangers in de Sint-Katelijnestraat een omgekeerde spiegel voor van de huidige dominerende burgerlijke maatschappij.

― Waar ben ik? vroeg de dichter dodelijk verschrikt.

― Op de Mirakelhof, antwoordde een vierde spookgestalte, die zich bij hen had gevoegd.

― Bij mijn ziel, zei Gringoire, ik zie wel blinden, die zien, en kreupelen, die lopen, maar waar is de Heiland?

Hun antwoord was een boosaardig gelach.

De arme dichter liet zijn blikken eens rond gaan. Hij was werkelijk in die gevreesde Mirakelhof, waar geen fatsoenlijk mens zich ooit op een dergelijk uur had gewaagd; die toverkring, waar de officieren van het Kasteeltje en de rakker van den schout als stof verdwenen; de dievenstad, een afschuwelijke wrat op het gezicht van Parijs; het riool waaruit elke morgen naar buiten drong en waarin elke avond terugvloeide de stroom van ongerechtigheden, van bedelarij en boeverij, die de straten van alle grote steden overstroomt;

de monsterlijke bijenkorf waarheen ’s nachts alle mestvliegen der samenleving met hun buit weerkeren; de wijkplaats van de leugen waar de zigeuner, de verlopen monnik, de verloren zoon, de deugnieten van alle volkeren, Spanjaarden, Italianen, Duitsers, van alle godsdiensten, Joden, Christenen en Mohammedanen, heidenen, overdekt met nagemaakte wonden, zich van bedelaars bij dag vervormden tot boeven bij nacht; de geweldige kleedkamer, in één woord, waar zich in die tijd aan en uitkleedden alle spelers van het eeuwige drama, dat roof, prostitutie en moord opvoeren op het plaveisel van Parijs.

Victor Hugo, Notre-Dame de Paris (1831), uittreksel