Carte Blanche Tentoonstelling – Traces de l’invisible
24.02 > 17.04.2022
Vernissage: 23.02.2022
Centre Wallonie-Bruxelles (Parijs)
Kunstenaars
Marcel Broodthaers, Antonio dalla Valle, Pélagie Gbaguidi, Guy-Marc Hinant, Fabrice Samyn, Emmanuel Van der Auwera, Angel Vergara, Dominique Vermeesch (do-space), Sophie Whettnall
Performance
Sophie Whettnall
Musiek & films
Guy-Marc Hinant (Subrosa)
De CENTRALE presenteert de tentoonstelling Traces de l’invisible (24.02 > 17.04.2022) in Centre Wallonie-Bruxelles (Parijs).
Een gedicht dat vervaagt onder een stortbui (Marcel Broodthaers), een schilderij dat vorm krijgt onder een laken (Angel Vergara), een lege sokkel, reminiscentie of wording van een kunstwerk (Fabrice Samyn), automatische tekeningen als sporen van trauma’s en credo tegen de vergeten koloniale geschiedenis (Pélagie Gbaguidi), de getekende schaduw van een onzichtbare boom (Sophie Whettnall), elementen van een vergeten Merzbau (Guy-Marc Hinant), receptoren van het hiernamaals (do-space), CCTV-beelden die de grens tussen zichtbaarheid en onzichtbaarheid bevragen Emmanuel Van der Auwera)…
De tentoonstelling Traces de l’invisible dompelt de kijker onder in de diepten van de menselijke ziel en activeert cerebrale zones van inactieve gevoeligheden. Het onthult werken van 9 Belgische kunstenaars en nodigt de toeschouwer uit om hun bijzondere visies te ontdekken: ttussen mysterieus en fascinerend, transparant en troebel, aanwezig en afwezig, als sporen van psycho-zintuiglijke ervaringen. Door de veelvuldige temporaliteiten van het werk te onthullen (van creatie tot beschouwing), wordt de hegemonie van het bewuste en het alledaagse overstegen en wordt gestaafd dat de vorm van het hedendaagse kunstwerk verder reikt dan haar materiële vorm. Een kunstwerk is een verbindend element, een principe van dynamische agglutinatie. Als een punt op een lijn die min of meer zichtbaar is voor het blote oog.¹
De paradoxale titel Traces de l’invisible stelt het ontstaan van kunst zelf in vraag: is het het onzichtbare zichtbaar maken? Hoewel deze vraag openblijft, baseert en parafraseert de tentoonstelling de principes van de fenomenologie van de waarneming en weerlegt ze het vooroordeel van de objectieve wereld en de objectieve realiteit.² Met andere woorden, niet het zichtbare is bepalend in een kunstwerk, maar de vorm van de verbindingen die de kunstenaar en de kijker leggen. Deze benadering beschouwt perceptie in termen van communicatie of verbinding van de kijker met het werk³.
Het is deze ervaring van “zien als voelen” die de bezoeker van Traces de l’invisible wordt aangeboden.
¹ Nicolas Bourriaud, Esthétique relationnelle, Les presses du réel, 2001, p.21.
² Carine Fol, Distant proximity, CENTRALE for contemporary art, Brussels, 2014
³ Ibidem
les yeux-voix (do.space) © davanacker
Tentoonstelling
