Ann VAN GOMPEL

De wereld bestaat slechts in een collectieve droom.

Vanaf tot

Galerie Bortier

Een belangrijk aspect van de installatie is de wisselwerking tussen de verschillende gezichtsvelden en referentiekaders. Zo spelen de lege gouden schilderijkaders met het idee van cadrage, bevragen ze het ophangsysteem van de galerij (hier gebruikt om een ritme op de muur te creëeren), maar ze refereren ook aan de raamkozijnen als sterk aanwezig kijkkader en aan de schilderijen in de aanpalende galeries buiten. De aanwezige ramen beïnvloeden de ruimte enorm. Op kleine foto’s van ramen en/of hun panorama worden deze binnen de ruimte opnieuw in herinnering gebracht. Op de ramen zelf staan foto’s van gelijkaardige ramen.
Een bos van papierpanden, eerst dicht begroeid dan, dun uitwaaierend gaat op zijn beurt de cadrage van onze waarneming bepalen. Er tussen staan, hangen en liggen foto’s, objecten, tekeningetjes, gedachten, die telkens verwijzen naar een ander element verder in de installatie. De papierpanden aan de ramen brengen schaduwen van personen in de gaanderij binnen en door het felle licht van de diaprojector (die een leeg kader projecteert) zijn de schaduwen van de objecten en bezoekers in de galerij ook aanwezig buiten. De fragiliteit van het werk, de beweging in de gegeven ruimte, de beweging van de panden door de luchtcirculatie, de beweging door de interactie van de elementen, de voortdurende communicatie van de verschillende objecten met het geheugen van de toeschouwer : dit zijn maar enkele van de vele mogelijke associaties. De installatie toont de voortdurende beweging van het fragiele leven.

© Ann VAN GOMPEL

Tentoonstelling