Mehdi-Georges LAHLOU

Paradis incertain

Vanaf tot

CENTRALE | box

Er bestaat zoiets als een paradijselijke wereld, een paradijselijke handel, een paradijselijke droom, en zelfs een paradijselijke marketingcampagne. Iedereen probeert het op de één of andere manier te bereiken. Sommigen sluiten zich af van de wereld en worden kluizenaar, alsof ze het langverwachte paradijs kunnen bereiken door zich van deze aardse wereld te onttrekken. Anderen verwoesten de wereld, alsof het paradijs schuilt in ruïnes, in wat overblijft na catastrofes of grote rampen … En zo kunnen we nog eindeloos doorgaan, want deze droom duikt op in alle verhalen en mythes, en niet in het minst in de kunstgeschiedenis.

We kunnen nochtans niet om de waarheid heen: het Paradijs bestaat niet! Niet omdat het er niet is, maar omdat het alomtegenwoordig is in onze fantasie. Het is die alomtegenwoordigheid die Mehdi Georges Lahlou met zijn tentoonstelling Paradis Incertain in de C-Box onder de loep neemt.

De kunstenaar trekt zich niet terug uit de wereld of verwoest ze niet, maar herinnert ons er met zijn werk aan dat we net toenadering moeten zoeken tot de wereld om te hopen op een echt paradijs: dat van de materie, van geluiden en geuren, dat van geanimeerde gesprekken, van de oneindige dans van ontmoetingen over de hele geglobaliseerde wereld. Om dat te doen, moeten we beelden opnieuw in vraag stellen en hen dwingen om de ideale wereld de rug toe te keren.

Met deze tentoonstelling neemt de kunstenaar een dubbel risico.

Eerst en vooral is er sprake van één enkel werk in de letterlijke zin van het woord. Het wordt nooit genoeg gezegd, maar artiesten maken slechts één werk dat ze hun hele leven lang blijven hergebruiken. Toen Mehdi-Georges Lahlou me vroeg om zijn tentoonstelling te cureren, stelde ik hem voor om slechts één van zijn realisaties tentoon te stellen: een foto met de titel Paradis Incertain, 2013. Naast de ‘schoonheid’ van de extreme precisie van dit werk is het ook het enige waarbij hij zelf de wereld de rug toekeert – de kunstenaar staat altijd model voor zijn eigen werk. De figuur zweeft in het donker en kijkt – of dat vermoeden we toch – in de diepste diepten van het niets, zonder aanstalten te maken om te tonen wat hij ziet. Het paradijs is even onzeker als verborgen.

Vervolgens is er sprake van een werk op het moment van zijn « technische reproduceerbaarheid »*. Zodra de foto centraal in de ruimte wordt geplaatst, zal hij zich reproduceren tot alle blikken verzadigd zijn. Een verlies van zijn uitstraling? Zeker niet. Door het werk en de reproducties ervan in dezelfde ruimte te plaatsen, wil de kunstenaar de uitstraling van het werk herstellen. In se is het de bedoeling om de meerduidigheid ervan te ontvouwen, en te bevestigen – of toch minstens te onderstrepen – dat de droom van het uniek-zijn op het punt staat te verdwijnen.

In een regie van de kunstenaar biedt de tentoonstelling ons een kijk op het beeld van een mensheid die wacht op het paradijs. Wezens die de wereld of hun fantasieën de rug toekeren, maar die allemaal deze langverwachte afwezige droom nastaren. We verwachten misschien dat ze zich zullen omdraaien, maar net daar stopt het werk en begint de realiteit;

Abdelkader DAMANI
Curator van de tentoonstelling

* Walter Benjamin, L’œuvre d’art à l’époque de sa reproductibilité technique, in Œuvre III, Parijs, Folio essais, 2000 [Het kunstwerk in het tijdperk van zijn technische reproduceerbaarheid]

© Mehdi-Georges LAHLOU

Tentoonstelling

WordPress › fout

Er heeft zich een kritieke fout voorgedaan op deze site.

Meer informatie over probleemoplossing in WordPress.